Thuis

De wekker loopt af……veel te vroeg………vandaag is het dan echt zover, we moeten naar huis…….

Vol frisse tegenzin springen we uit bed en komen gelijk in actie, we moeten al om tien uur het huisje uit zijn en we hebben nog genoeg te doen. We ontbijten, verzamelen onze spullen en kijken of het allemaal nog in de koffers past, ruimen de vaat op en gooien de laatste vuilniszakken in de bak. Het is inmiddels half tien en we zijn klaar om te gaan.

Op het gemak gaan we aan de terugreis beginnen, we hebben alle tijd om hier en daar nog te stoppen onderweg. Als eerste doen we dat nogmaals bij Glen Coe, waar het opvallend rustiger is dan de laatste keer, we hebben zowaar in één keer een plekje om te parkeren. Hoe anders ziet het er nu uit; ze zon schijnt, we hebben een blauwe lucht en er ligt sneeuw op één van de bergtoppen.

De volgende stop is bij het uitzichtpunt waar we op de heenweg ook gestopt zijn. Het is een populaire stop, want er worden busladingen met toeristen uitgeladen. En ook weer snel ingeladen, want even snel een fotootje maken en de chauffeur toetert al naar de mensen die nog niet op tijd in de bus zitten, want de chauffeur wil verder. Het lijkt ons vreselijk om alles zo te moeten reizen, je kan zeggen dat je op een bepaalde plek geweest bent, maar heb je die ook beleefd? Wij denken van niet….

De laatste stop is wederom in Callander. Vier keer is scheepsrecht voor ons, want nu zijn we er eindelijk met stralend weer. Alles ziet er veel gezelliger uit, zelfs de wc’s.
Op de laatste moment zien we ook nog een hairy coo, die natuurlijk ook nog even op de foto moet. Er zijn hier zelfs tripjes die je kan boeken, speciaal om een Schotse Hooglander te zien.
We drinken en eten nog wat in ons favoriete koffietentje, waar de open haard lekker brandt, en gaan daarna op weg voor het laatste stuk naar het vliegveld.

Op het vliegveld gaat alles soepeltjes, de auto is zo ingeleverd, de koffers zijn we snel kwijt en ook de douane heeft het hier prima voor elkaar. Nu wachten op het vliegtuig; we gaan een half uur later de lucht in dan de bedoeling was, maar we hebben wind mee, dus we landen uiteindelijk op originele tijd.
Bij de paspoortcontrole in Nederland is het druk, heel druk, maar wij zijn er redelijk snel doorheen en inmiddels liggen de koffers ook al rondjes te draaien op de band. Koffers pakken en weg, maar helaas worden we ertussen uit gepikt door de douane en moeten onze koffers daar door een scan. Gelukkig hebben we niets te vrezen…..

Om tien uur ’s avonds zijn we eindelijk thuis; we pakken de koffers nog uit, zetten alvast een was klaar in de wasmachine en gaan naar bed, deze keer kruipen we wel weer gezellig naast elkaar onder de wol. Nu is de vakantie toch echt afgelopen………

Ben Nevis

De laatste dag op ons vakantie adres is aangebroken. Het weer is ook niet bepaald bijzonder, het is koud geweest vannacht en hoewel het nu droog is, hebben we wel een saaie, grijze lucht en die hebben we nog niet eerder gehad deze vakantie. Dan komt de vraag van de dag weer om de hoek zetten: wat gaan we doen vandaag?

Allereerst willen we alvast inchecken voor de vlucht terug van morgen. Dit kan pas rond de middag, dus vanmorgen doen we alles op halve kracht, we hebben geen haast. Nadat we ons plekje op de vlucht veilig gesteld hebben, pakken we onze spullen op en gaan richting Fort William.

We willen vandaag de sneeuw van dichterbij zien, dus op naar de Ben Nevis, met zijn 1345 meter de hoogste berg van heel het Verenigd Koninkrijk. Hier hebben we gister sneeuw op zien liggen. Op de berg naast ons huisje lag er vanmorgen ook een beetje sneeuw, maar dat was zo weg. Zal er überhaupt nog sneeuw liggen op de top? Misschien is er wel veel meer bij gekomen vannacht? We gaan het zien.

Als we de Ben Nevis in het zicht krijgen als we in de auto zitten, zien we al snel dat er veel meer sneeuw ligt dan gister en ook de omringende bergen hebben witte toppen. We hebben er heel even over gedacht om met de kabelbaan omhoog te gaan op de berg Aonach Mor, de op acht na hoogste berg, maar daar zien we toch vanaf. De kabelbaan brengt je op een hoogte van 650 meter, maar daar staan we toch niet in de sneeuw en we vinden het weer te somber om omhoog te gaan. En daarbij heb je volgens ons nog niet eens een goed uitzicht op de Ben Nevis……..

Dave heeft een wandeling gevonden in de buurt van de Ben Nevis, dus we gaan die maar doen. Vijf kilometer met weinig klimmen, vooral dat laatste klinkt als muziek in mijn oren. We lopen langs een rustig kabbelend riviertje, zien aan de overkant een mega camping waar we een aantal jaar geleden hebben gestaan met de camper en aan de andere kant zien we langs de berg een stelletje mini mensjes lopen; daar gaat dus ook nog een pad. Aangekomen bij het keerpunt in de route, staat er langs het pad een informatiebord. We bekijken het eens goed, maar vanaf dit punt is de Ben Nevis nog niet eens te zien!!
Aangezien de wandeling geen uitzicht heeft, willen we de berg op, maar vanaf het punt waar we nu staan is het een behoorlijke klim. Terug naar het beginpunt, want vanaf daar is het wel mogelijk om langs de berg te gaan lopen. Zo gezegd zo gedaan.

We beginnen aan de tweede wandeling van vandaag en die begint gelijk goed. Het pad, gelukkig is er een pad, gaat vanaf het begin af aan alleen maar omhoog. We hebben het al snel bloedheet en na iedere bocht hopen we een glimp op te vangen van de Ben Nevis, maar na iedere bocht worden we ook weer teleurgesteld……..ook hier komt die niet in beeld.

De conclusie van vandaag……het mooiste uitzicht op de Ben Nevis en de naastgelegen bergen hebben we toch vanaf het strand van Corpach…….

Weer: grijze lucht, geen wind, koud, 7 graden

Tioram Castle

Na een rustige avond liggen we al bijtijds onder de wol. Vanavond geen startrail, Melkweg of Noorderlicht. In plaats van dat alles hebben we gewoon een avondje ordinaire regen en het valt met bakken uit de hemel. Heerlijk slapen met het getik van de regen op de dakramen en het gebulder van de rivier op de achtergrond…..

Als we vanmorgen opstaan, regent het nog steeds flink, maar eer dat we gegeten hebben, klaart het weer op en schijnt het zonnetje af en toe. We kijken het even aan en maken op het laatste moment een keuze wat we gaan doen vandaag. Gister viel het uiteindelijk ook mee, dus laten we daar vandaag ook maar op hopen.

We gaan vandaag een rondje met de auto rijden. Wandelen hoeven we op dit moment niet te doen, want alle paden zijn zompig en voor je het weet sta je ergens tot je nek toe in de blubber. We beginnen het rondje bij Lochailort, gaan daar de A861 op en rijden die helemaal uit tot we de grote weg weer oprijden bij Kinlocheil. Er zit zelfs nog een verrassing in de tocht, een heuse kasteelruïne, en het ligt nog op een eilandje ook!

Het eerste gedeelte van de weg gaat langs Loch Ailort en we hebben mooie uitzichten over het meer. Helaas zijn de parkeerplaatsen heel spaarzaam op de route, zomaar ergens stoppen voor een foto zit er eigenlijk niet in. Even later rijden zijn we weer omringd door hoge bergen en ja hoor, daar hebben we een plekje waar we de auto even aan de kant kunnen zetten. We zien de donkere lucht al aankomen en we zijn de auto nog niet uitgestapt of het begint te regenen. Maar de Schotten hebben een mooi gezegde, wat heel de dag van toepassing is geweest voor ons: als het weer slecht is, wacht je vijf minuten, en zo is het. We hebben dus letterlijk vier seizoenen in een dag gezien vandaag.

Als snel wordt de weg weer een single-track road en het weggetje wat richting het kasteel gaat is nog smaller. Gelukkig is het heel stil op de route en hoeven we nauwelijks uit te wijken voor andere auto’s. Na tien minuten rijden houdt de weg op en komen we uit op een parkeerplaats. Voor ons doemt kasteel Tioram op.

De ruïne van kasteel Tioram ligt op een rotseiland (Eilean Tioram) waar Loch Moidart en de rivier de Shiel samenkomen. Het kasteel is gebouwd in het midden van de 13^e eeuw en uitgebreid in de 14^e eeuw. Het heeft de reputatie als ondoordringbaar bolwerk, dit komt door het ontwerp, de constructie en de locatie.
Het eiland is alleen bij laag water bereikbaar, het kasteel zelf is afgesloten. Als we er zijn, kunnen we nog net het eilandje op, maar het zal niet lang meer duren voordat het weer omringd is met water.

De rit gaat verder door de bossen. Ze zien er prachtig uit met de herfstkleuren. We missen alleen nog een hert met een groot gewei. (we hebben ze wel horen burlen) Doe maar niet trouwens, we hebben vorige week al verschillende herten dood langs de weg zien liggen, er is er zelfs eentje overgestoken een auto voor ons. Je moet er niet aan denken dat je zo’n beest op je motorkap krijgt.

We maken nog een tussenstop bij het enige dorp van enige betekenis onderweg, Stontian. We drinken er wat in het plaatselijke café (nog steeds geen tea-room met koffie-walnoot taart), maken gebruik van het toilet en gaan weer, zo gezellig is dit dorp niet.

We komen weer op bekend terrein en in de bewoonde wereld, de Ben Nevis komt in beeld. Maar wat zien we daar? Zien we het nou echt goed? Zijn het wolken of……? Er ligt gewoon sneeuw op de top!!! En ook de berg ernaast is bedekt met een laagje sneeuw. Al snel hangt de bewolking weer over de top van de berg en is de sneeuw niet meer te zien…….

Weer: regen, zon, wind, bewolking, koud, 9 graden.

Open haard

Gisteravond kregen we nog een onverwachte verrassing, het Noorderlicht!! In de loop van de avond kwamen er op internet steeds meer Aurora meldingen voorbij met een hoge index…….het Noorderlicht zou in Engeland te zien zijn. We geloven er niet meer in, het is bewolkt en het gaat vanavond regenen. Als we dan toch even buiten staan zien we wat sterren en het lijkt het wel of we een rode gloed zien net boven de bergen; we kijken elkaar aan, vragen of de ander het ook gezien heeft en het antwoord is ja, we zijn niet gek. Ik pak mijn fototoestel en maak een foto, het ultieme bewijs of we het goed hebben gezien.

En ja hoor, we zien wat rood en groen op de foto verschijnen. Het is wel bewolkt, maar helder genoeg om het Noorderlicht te zien. Daar gaan we weer, spullen pakken, jassen aan en op naar de uitkijktoren. Na een kwartiertje gaan we weer naar binnen, de bewolking wordt steeds dikker en het is best fris om zo even buiten te staan. We zijn amper binnen en we horen de regen tegen de ramen kletteren, we hebben geluk gehad…….

Vandaag doen we niet veel. Na gisteravond het weerbericht gezien te hebben, besluiten we om de dag thuis door te brengen. We zitten precies in een regengebied wat heel de dag duurt. En er komt wind, heeeeeeeeeel veel wind. Op de site van de BBC weather geven ze ongelofelijk hoge windsnelheden op. Het blijkt een foutje te zijn, gelukkig maar, anders hadden we het niet overleefd.

We lezen wat en ik pak in de loop van de middag een legpuzzel erbij. Die blijkt wat lastiger te zijn dan vooraf gedacht, nu krijg ik pas vakantie-stress; die puzzel moet nog af voordat we hier weg gaan, ik moet mijn boek nog uitlezen en ook the Great British Bake Off nog kijken……….

Het weer valt uiteindelijk toch mee, de meeste regen is vannacht gevallen, in het riviertje dat langs het huis loopt, staat twee keer zoveel water dan gister. We zijn benieuwd hoe hoog het water staat als het hier een week geregend heeft. Desalniettemin valt er ook overdag af en toe een bui, maar wij zitten lekker warm bij de open haard……..

Weer: af en toe een bui, bewolking, weinig wind, 10 graden

Fort William

Gisteravond nemen we nog even de plannen door voor vandaag; we hebben nog wel wat op ons lijstje staan, maar hoe ver is dat rijden? We komen er al snel achter dat het 2,5 uur rijden is, enkele reis en dan hebben we nog niets gezien en zijn we de auto nog niet uit geweest. Aangezien je op de wegen hier alle aandacht erbij moet houden vanwege de vele bochten, zijn we er snel uit: we doen het niet, want dan wordt het wel een hele lange, vermoeiende dag en we zijn tenslotte op vakantie.

Het is koud en helder als we even later buiten staan, dus Dave besluit om een startrail te gaan maken, we kunnen morgen toch uitslapen, dus het maakt niet uit hoe laat we op bed liggen. Even kort voor diegenen die niet weten wat een startrail is: lichtsporen vastleggen wanneer je voor een langere periode foto’s maakt van een heldere, nachtelijke hemel.
Dave kijkt nog even hoe alles ingesteld moet worden en zet zijn camera neer bij de uitkijktoren. Nu wachten, de camera doet zijn werk wel terwijl wij lekker warm binnen zitten. Na een paar uur gaan we eens kijken of het gelukt is, en ja hoor, er zijn 230 foto’s gemaakt. Nu alleen alles nog zo in elkaar knutselen dat er een goede foto uitkomt, maar dat is een klusje voor morgen. Het is ondertussen 02.00 uur als we ons bed ingaan…….

Na het uitslapen en ontbijt, gaan we Fort William verkennen en gelijk de laatste boodschappen doen. Ook nog even langs Home Bargains voor een nieuw leesbrilletje voor Dave en een Jack Skellington beker voor mij. Dan op naar het centrum, maar dat valt tegen…….een hoop verlopen, foute souvenirwinkels, nog niet eens een gezellige tea-room om een taartje te eten. Het hoogtepunt was een hele leuke sokkenwinkel, een Whisky-shop en een boekwinkel. Ze verkopen trouwens wel hele vreemde boeken hier, yoga voor mannen in kilt……
De enige mannen die we hier in kilt zien zijn trouwens allemaal gidsen met busjes vol toeristen, waarschijnlijk denken zij dat alle mannen er zo bijlopen in Schotland.

We doen de laatste boodschappen en kijken even of de kermis nog wat is, die wordt opgebouwd naast de parkeerplaats. Een paar dagen geleden hadden we al verschillende wagens zien rijden en vandaag zagen we de aanplakbiljetten ervan, vanavond gaat het gebeuren. Misschien ook wel leuk om binnenkort eens te gaan kijken. Maar ook dit is niet zoals we het bij ons kennen. Het letterlijke hoogtepunt van de kermis is het reuzenrad, wat maar een paar meter hoog is, het is wel duidelijk dat deze kermis echt voor kinderen is, die zullen het ongetwijfeld helemaal naar hun zin hebben.

Thuis gekomen zetten we zelf maar een bak koffie en thee, het is echt weer voor wat warms. Het wordt steeds bewolkter en er valt al wat regen. De komende dagen zal het binnen overleven worden waarschijnlijk, want de weersvoorspellingen zijn niet best……..

Weer: zon, bewolkt, koud, weinig wind, beetje regen, 9 graden

Missie taart

Na gister een lange dag in de auto gemaakt te hebben, staat er vandaag niets bijzonders op de planning, we zien wel waar we uitkomen.

Na het ontbijt stappen we in de auto om deze vijf minuten later weer te parkeren langs de kant van de weg. We hebben daar vorige week een mooi punt gezien van waar we de stoomtrein nog een keer op de foto willen zetten. Na een zompig stukje lopen staan we bovenop een heuveltje, dit moet het zijn……maar helaas…… Het uitzicht op de rails is best aardig, mits er geen bomen in de weg zouden staan. Maar goed, we zijn er nu toch, dus laten we er maar het beste van maken. Dave treft het ook niet, op het moment dat de trein daadwerkelijk voorbij rijdt, stelt zijn fototoestel niet scherp……

Trein voorbij, in de auto en weer terug naar huis. We gaan er gelijk weer vandoor, want we willen taart. De oplossing is gelukkig dichtbij; op het station staat een oude treinwagon waar je kan ontbijten, lunchen of wat drinken. Alles wordt vers in het keukentje bereid en er worden zoveel mogelijk lokale producten gebruikt. De wagon is helemaal gerestaureerd in de stijl van vroeger. Het is binnen niet heel groot, maar gelukkig is er wel plek. Alleen jammer dat ze geen koffie-walnoot taart hadden……

Bij het afrekenen krijgen we kaartjes om het Glenfinnan Station Museum te bezoeken. Het museum is gevestigd in het oude stationsgebouw en is niet heel groot. Het wordt in leven gehouden door vrijwilligers. We kunnen allicht eens een kijkje gaan nemen. We komen in ieder geval meer te weten over de bouw van het Glenfinnan viaduct en de West Highland spoorlijn. Leuk om even binnen te zijn geweest.

Hierna lopen we nog een rondje in de buurt, de weg is niet heel spannend, dus na een paar kilometer draaien we ons om en gaan weer terug. Er staat een hoop wind, de lucht wordt steeds blauwer, dus het gaat koud worden. Tijd om lekker bij de kachel te gaan zitten met een goed boek…….

Weer: bewolkt, zonnig, koud, veel wind, 12 graden

Glen Etive

We zijn vroeg naar bed gegaan gisteravond, want we hebben een flinke dag in de auto voor de boeg. De wekker staat op 07.30 uur en dat in de vakantie……je moet er wat voor over hebben.

De meeste toeristen die hier in de buurt zijn, rijden naar Glen Coe. Wij rijden vandaag een stukje door naar Glen Etive, het rustigere en naar het schijnt nog mooiere alternatief voor Glen Coe. Dat moeten we toch met eigen ogen gezien hebben.
Het is wel een uitdaging, het is een doodlopende weg van ongeveer 18 kilometer lang en het is ook nog eens een single track road, oftewel er is maar plaats op de weg voor één auto….

Leuke weetjes, familie van de auteur Ian Fleming had een lodge in de vallei en de vallei is ook achtergrond geweest voor de films Braveheart, Harry Potter and the Order of the Phoenix en Skyfall.

We zijn er klaar voor! We worden welkom geheten door twee bergen, de bewakers van Glen Etive, namelijk Buachaille Etive Mor en Buachaille Etive Beag. De Buachaille Etive Mor is een van de meest gefotografeerde bergen in Schotland; als je een kind vraagt om een berg te tekenen, dan ziet deze er zo uit, een perfecte pyramide.

Het eerste gedeelte van de weg, rijden we langs de rivier Etive. Het schijnt een walhalla te zijn voor wildwaterkajakkers, maar daar merken we nu niets van, er stroomt veel te weinig water door de rivier en je kan nu op je gemak met je kajak onder je arm door de rivierbedding lopen. We kunnen ons voorstellen dat het echt spectaculair moet zijn als het goed geregend heeft.
We komen langs verschillende kleine watervalletjes en langs de plek die gebruikt wordt in Skyfall, waar James Bond en M stoppen met de Aston Martin op weg naar Bond’s ouderlijk huis. Helaas hebben we geen idee waar dit geweest is, geen bordjes langs de weg of grote pijlen naar de exacte locatie, anders hadden we de boel graag in scene gezet.

De weg slingert verder en we rijden nu door een bos. We rijden langs Dalness Estate, een landhuis dat eigendom was van de familie van Ian Fleming, maar de boel is goed afgeschermd en echt dichtbij kunnen we niet komen. We komen zelfs nog langs het gehucht Gualachulain, een paar verdwaalde huisjes, meer is het niet. Je moet er toch niet aan denken om hier te wonen, mocht er een meter sneeuw vallen, ben je pas echt van de buitenwereld afgesloten.
Nog een klein stukje verder en we zijn aan het einde van de weg, een kleine parkeerplaats aan een groot meer, Loch Etive.

Loch Etive is 30 kilometer lang, 1,5 kilometer breed en 150 meter diep. Het meer staat in verbinding met de zee, al heb je het idee dat die kilometers weg is van hier. Oorspronkelijk liep de weg verder langs de rand van het meer en in 1840 was er zelfs een stoomboot die passagiers naar Oban bracht.

We moeten dezelfde weg weer terug rijden, maar ook dit is geen straf, de uitzichten zijn weer heel anders dan op de heenweg. Stiekem aan komen we ook meer auto’s tegen, steeds meer mensen weten deze vallei te vinden, maar van drukte is er nog lang geen sprake. We zijn benieuwd hoe lang deze vallei nog onontdekt blijft bij het grote publiek……

Weer: bewolkt, droog, winderig op sommige stukken en 14 graden

Op verkenning rondom River Fae

Het loopt al een eind in de ochtend als we eindelijk aangekleed zijn en gegeten hebben. Aangezien er nog genoeg bezienswaardigheden in de buurt zijn, is alles toch al snel minimaal anderhalf uur rijden. Te laat om nu nog te vertrekken. Daarom besluiten we het vandaag dichter bij huis te zoeken.

We beginnen onze expeditie in de tuin. Die is groot genoeg en leuk met de River Slatach, een snelstromend riviertje, erdoor heen. Aangezien het al een tijdje niet heel hard meer geregend heeft, stroomt er wel wat water doorheen, maar het houdt niet over. Op verschillende plekken heeft de eigenaar zijn liefde voor fantasy tot uiting gebracht, er zijn verschillende Hobbit huisjes te vinden in de tuin en andere kleine verrassingen.

In de tuin is zelfs een uitkijktoren met zitjes gebouwd, zodat je in alle rust naar de trein kan kijken die voorbij boemelt. Dat gaan we als eerste doen. We hebben onze makkelijke huiskleren nog aan (lees knalroze joggingpak voor mij…….en nee, er zijn geen foto’s van) en gaan op de uitkijk staan. Het duurt niet lang voordat de trein voorbij komt met veel gepuf en grote stoomwolken. Er zijn veel reizigers die vandaag met de trein naar Mallaig gaan, dus ik zwaai naar hen dat het een lieve lust is. Nou, ik kan je vertellen dat ik een opvallend verschijnsel was in het Schotse bruin/groene landschap, want iedereen zwaaide uitbundig terug!

Laten we onze wandelbroeken en –schoenen maar aantrekken voor de rest van de verkenning, want ons kennende loopt dat anders niet goed af, we zullen wel weer onder de bagger thuis komen.
We gaan allebei een andere kant op, Dave gaat richting de rivier en ik ga op zoek naar de Hobbit huisjes, we komen elkaar vanzelf wel weer ergens tegen.

Wat gaan we vanmiddag doen? Het is prachtig weer, een blauwe lucht met wat wolken en het is warm, een t-shirt (met korte mouwen) is vandaag genoeg. Het zou zonde zijn om nu heel de middag binnen te gaan zitten, dat doen we wel een keer als de regen horizontaal voorbij komt.
Dave heeft een idee; er loopt een pad langs de berg tegenover ons huis, laten we dat gaan lopen. We zoeken uit waar het beginpunt is en gaan op pad.

Het is een mooi stukje wandelen zo langs de berg met een leuk uitzicht op ons huis en dat van de buren. Stiekem even gluren hoe het er daar uitziet, want ze zijn nog aardig aan het verbouwen. De weg loopt uiteindelijk dood, maar aan het eind hebben we een prachtig uitzicht op de rivier en de omgeving; we blijven er lekker even in het zonnetje zitten voordat we aan de barre terugtocht gaan beginnen…….

Weer: vanmorgen heel erg laaghangende bewolking, daarna blauwe lucht met wat wolken, zon en lekker warm, 15 graden