Glen Coe

Vandaag brengt de autorit ons naar Glen Coe. We zijn er op de heenweg al doorheen gereden en we gaan vandaag terug om er op ons gemak er een poosje rond te kijken. Dave huppelt weer rond als een jonge god met een Ibuprofen achter zijn kiezen, er zijn paden om te lopen, dus hij hoeft niet bang te zijn dat hij zich verstapt. Behalve natuurlijk als hij besluit de bush in te gaan, dan is het opletten geblazen waar je je voeten neerzet, een kuil ben je zo ingestapt hier in dat hoge gras.

Na een uur rijden, komen we aan op de parkeerplaats. Deze ligt pal langs de weg, is niet zo heel groot en staat al bomvol. De meeste mensen stoppen hier even, maken een foto en gaan dan weer. Behalve nu wij er zijn. We geven niet zomaar op en na vijf minuten hebben we een plekje weten te bemachtigen. We pakken onze spullen en gaan aan de afdaling beginnen.

Zoals ik al eerder vertelde, is Glen Coe een vallei in de Schotse Hooglanden. De bergen zijn ontstaan door vulkaanuitbarstingen en de vallei is gevorm door enorme gletsjers. Het is een plek vol geschiedenis en mythen. De vallei was ooit de thuisbasis van honderden Highlanders. Op 13 februari 1692 werden er 38 mannen, vrouwen en kinderen van de MacDonald Clan gedood door soldaten van de regering.
Fingal, een van de grootste Keltische helden en leider van de Feinn, krijgers uit de Keltische mythologie, heeft de vallei tot zijn thuis gemaakt en zijn naam zien we nog terug in een aantal plaatsnamen.
Maar goed, laten we er maar niet te diep op ingaan, ook nu geldt weer, voor diegenen die de geschiedenis van de vallei en de mythes willen weten……google is je beste vriend.

We dalen de parkeerplaats af en voor ons doemen de pieken van Bidean Nam Bian op, ook wel bekend als de Three Sister of Clencoe. Het zijn drie flinke bergen met de namen Aonach Dubh, Beinn Fhada en Gearr Aonach en tezamen vormen ze het letterlijke hoogtepunt van Glencoe. (helaas krijgen we maar 2,5 berg op de foto)

We maken een wandeling door de mooie vallei, gaan een stukje de berg op voor een nog mooier uitzicht en zien dat de wolken rond de bergtoppen blijven hangen. We komen bij een leuk bruggetje en zien onder ons diep, kraakhelder water. Het waait en is koud, maar wat hebben we een topdag gehad!

Weer: wind, koud, droog en 13 graden

Glenfinnan monument

Rond een uur of elf gisteravond zitten we allebei bijna te slapen op de bank. We sluiten de boel af en gaan richting bed. Vlak voordat ik mijn bed in wil stappen, zie ik een mug. Die moet weg, anders doe ik geen oog dicht en zit ik morgen onder de jeukende muggenbulten. Nummer een geëlimineerd. En dan zie ik nummer twee……en nummer drie……..en nummer vier! Naast de kleine muggen, zitten er wel twintig langpootmuggen in de kamer! We meppen er lustig op los totdat er geen een meer over is en stappen daarna klaarwakker in bed…..

Vanmorgen komt Dave redelijk atletisch zijn bed uit, het gaat een stuk beter met zijn rug dan gister. Dat is het positieve aan het verhaal, het negatieve is, dat het weer regent. Aangezien we binnenkort toch boodschappen moeten gaan doen, besluiten we dat vanmorgen maar te doen. Een kleine tussenstop doen we bij Mountain Warehouse (outdoorzaak) en Home Bargains (soort Action), daar komen we toch langs. Als we alle inkopen weer gedaan hebben, is het alweer halverwege de middag eer we thuis zijn.

Inmiddels is het droog en besluiten we nog een rondje te gaan lopen. Het doel wordt het Glenfinnan monument. Het monument ligt tegenover het viaduct (van de Harry Potter trein) en het is alleen al leuk om al die mensen te zien haasten om nog een glimp op te vangen van de trein, zeker als ze al aan de late kant zijn en er dan achter komen dat de parkeerplaatsen vol zijn en ze dus niet meer in de buurt hun auto kwijt kunnen. Leedvermaak.

Het Glenfinnan monument ligt aan Loch Shiel en is omringd door bergen. Het is 18 meter hoog en 200 jaar geleden gebouwd (1815) en is een eerbetoon aan de Schotse Hooglanders die hebben gevochten in het Jacobite leger en hierbij zijn omgekomen. Ik zal jullie de verdere details besparen, maar voor diegenen die het willen weten, zie Glenfinnan Monument - Wikipedia

Thuisgekomen draaien we nog een wasje, want de schone onderbroeken zijn bijna op, kijken we naar het weerbericht voor morgen en gaan alvast plannen maken wat we de volgende dag gaan doen, want het belooft een droge dag te worden…..

Weer: in de ochtend regen, ’s middags droog en 15 graden

Regen

We hebben vannacht geen van beiden lekker geslapen. Het is hier veel te warm in huis, het is super geïsoleerd en helemaal gemaakt om de warmte binnen te houden. Nu lijkt ons dat heerlijk als het koud is buiten, maar bij een buitentemperatuur van dubbele cijfers, is het waardeloos.
De temperatuur in de woonkamer hebben we nog niet lager gezien dan 23 graden, de slaapkamer haalde de 31 graden met de zon van gister, dus we zetten regelmatig een deur open in de woon- en slaapkamer. Het koelt dan heerlijk af, maar zodra de deuren weer dicht gaan, schiet de temperatuur weer terug omhoog naar tropische waarden.

Zo jammer, het is perfect weer om de open haard aan te steken, maar dan als we dat zouden doen, voelen we ons al snel een stelletje gebraden kippetjes waarschijnlijk!

Dave heeft sinds gister ook weer last van zijn rug. Het gaat vanmorgen niet best, dus we kijken even aan wat we gaan doen vandaag. Veel klimmen en klauteren zal er niet inzitten.

Om toch even buiten te zijn, lopen we naar het stationnetje hier vlak bij. Als we weer richting huis lopen, komt de eerste miezer al uit de lucht vallen. We zetten een bak koffie en thee en kijken even aan wat het weer verder gaat doen, maar al snel komen we erachter dat het niet veel beter gaat worden vandaag.

We moeten dus zien te overleven in het huisje vanmiddag. Ook geen straf trouwens. Er liggen een aantal legpuzzels, scrabble, we hebben Netflix, onze ereader en er lag een overlevingspakket bij aankomst……..wij komen de dag wel door……..

Weer: vrijwel de hele dag miezer, geen wind, 15 graden

Corpach

Vanmorgen komen we maar langzaam op gang. Tegen de tijd dat we aangekleed zijn en ontbeten hebben, loopt het al tegen elven. Rond deze tijd komt de stoomtrein hier langs ons huisje. Boven aan de oprit hebben we een klein viaduct waar de trein onderdoor gaat, dus we gaan even kijken of het wat is. Al snel zijn we niet de enigen, waar iedereen vandaan komt en zijn auto geparkeerd heeft, is ons een raadsel. Nou parkeren de toeristen hier hun auto op de meest vreemde plekken en halen ze bijzondere capriolen uit om maar een glimp op te vangen van de Harry Pottertrein.

Als de trein voorbij is, pakken we onze spullen en gaan we naar Corpach, een klein half uur rijden. Aan de kust van Loch Eil ligt daar tussen de dorpen Corpach en Coal een scheepwrak, the Old Boat of Coal, en met de Ben Nevis, de hoogste berg van Schotland op de achtergrond, moet dit wel een leuk plaatje opleveren.

Allereerst een lesje geschiedenis……
De naam Corpach is vertaald vanuit het Gaelic “field of corpses” oftewel “veld van lijken”. Het dankt deze naam aan de tijd dat het werd gebruikt als rustplaats voor doodskisten van stamhoofden die op weg waren om in Iona (een eiland aan de westkust van Schotland) begraven te worden.
Corpach heeft een natuurlijke haven, onder andere daardoor heeft het in de loop der jaren een cruciale rol gespeeld en daardoor was het een perfecte plek voor boten tijdens zowel de Eerste als de Tweede wereldoorlog.

En waar komt dat scheepswrak nou vandaan?
Het scheepswrak is vandaag de dag bekend als het Corpach-wrak, maar de echte naam is MV Dayspring. Het is een oud visserschip, 26 meter lang, gebouwd in 1975. Een zware storm op 8 december 2011 zorgde ervoor dat een ketting het begaf en liep ze aan de grond, waar ze vandaag de dag nog steeds ligt…..

We maken daar de middag wel vol, het is heerlijk weer en we zitten uit de wind, dus de jassen gaan snel aan de kant, het is zelfs warm! We zijn niet de enigen die een bezoekje aan het wrak brengen, er komen regelmatig mensen langs om een fotootje te maken, maar die zijn meestal net zo snel weer verdwenen als dat ze gekomen zijn. We nemen de tijd en genieten nog maar even van het zonnetje, want vanaf morgen geven ze slechter weer op……..

Weer: vannacht de eerste nachtvorst, zon, sluierbewolking, 15 graden, aan het eind van de middag is het helemaal bewolkt.

Eilean na Moine

Gisteravond laat stonden we nog even buiten en er was geen wolkje aan de lucht, helder dus en dat betekend koud. Wat we wel aan de hemel zagen waren sterren, heel veel sterren. Zoveel zien we er bij ons thuis niet, daar is veel te veel lichtvervuiling. We staan nog eens goed te kijken en zien boven ons heel vaag de Melkweg. We trekken onze warme kleren aan, pakken onze fotospullen en gaan nog een poosje naar buiten om te proberen deze op de gevoelige plaat vast te leggen. (wat nog niet meevalt trouwens)

De dag brengt ons vandaag een strakblauwe lucht en een zonnetje. We besluiten om naar Loch Eilt te rijden, een kort ritje. Loch Eilt is onder de Harry Potterfans bekend van Eilean na Moine, een klein eilandje in een groot meer waar Albus Dumbledore begraven is. In de film dan, in werkelijkheid vind je er niets meer wat met de film te maken heeft, behalve dan de Harry Potter fans.

Bij het meer aangekomen wordt het al een hele toer om de auto te parkeren. Er is geen duidelijke parkeerplaats, maar meer een soort vluchtstrook langs de weg waar maar een paar auto’s kunnen staan. De vluchtstrook ligt ook nog eens vol met stenen en diepe kuilen, maar na een beetje sturen, staan we prima, we kunnen zonder veel moeite straks de weg weer op rijden.

We pakken onze fotospullen achter uit de auto en daar komt Dave erachter dat zijn wandelschoenen nog thuis in de gang staan. Dan maar met zijn spierwitte schoenen proberen richting het eilandje te lopen. Het is hoogstens vijftig meter en met een beetje kunst en vliegwerk weten we aardig de modderpoelen te ontwijken.
Dave heeft wat in de auto laten liggen, dus hij gaat even terug. Ineens een hoop gevloek en getier……ik kijk achterom en zie Dave staan aan de rand van een flinke modderpoel met een sok die onder de blubber zit. Een paar meter achter hem steekt een witte Nike uit de blubber omhoog……..

We maken een paar fotootjes en gaan maar weer terug naar huis, zonder wandelschoenen wordt het niks en dan kunnen we gelijk zijn schoenen een sopje geven. Zo gezegd zo gedaan.

Als we alles weer ingepakt hebben, rijden we naar de Silver Sands of Morar, daar schijnen een paar mooie strandjes te liggen en als het mooi weer is, moet je tenslotte naar het strand.
Het is inderdaad een mooi strand, maar het is wel heel laag water, dus geen blauwe zee voor ons deze keer. We lopen een stuk langs het strand en hebben het in ieder geval lekker warm zo in het zonnetje. Het enige wat nog ontbreekt is een ijscoboer.

We rijden op het gemak weer terug naar huis en daar aangekomen gaan we nog even op verkenning in de tuin. De eigenaar is van het huis is een fantasy fan en dat zie je wel terug in de tuin (en ook in het huis trouwens), maar daarover meer een volgende keer. We genieten nog even van het zonnetje, want zoals het er nu naar uitziet, zien we die voorlopig ook niet meer terug……

Weer: blauwe lucht, zon en 15 graden

Glenfinnan viaduct

Afgedraaid waren we gisteravond na een lange dag reizen. Dit resulteerde in een avond vroeg naar bed. We hebben het nog wakker kunnen houden tot 21.30 uur, maar daarna was het klaar.
Ik heb heerlijk geslapen, maar Dave niet. Ik schijn heel de nacht onrustig gedraaid te hebben; we hebben een vrij smal bed en tot overmaat van ramp maar een dekbed in plaats van twee. Aangezien ik mezelf altijd wel heeeeel veel dekbed toe-eigen, heeft Dave inderdaad wel een probleem gehad vannacht.
Conclusie: we hebben twee slaapkamers, dus vanaf vannacht slapen we lekker apart! Allebei ruimte genoeg in bed vanaf nu……

Na het ontbijt hebben we overleg wat we vandaag gaan doen. Boodschappen moeten er ook nog gedaan worden, maar dat staat op de planning voor vanmiddag. Aangezien we vroeg zijn, besluiten we om naar het Glenfinnan viaduct te lopen, want rond 11.00 uur komt daar de Jacobite Steam Train, oftewel de Harry Potter trein, overheen. Het is van ons huis vandaan ongeveer 1,5 kilometer lopen, dus we hebben alle tijd.

Onderweg komen we het stationnetje van Glenfinnan tegen; we hebben op de kaart gezien dat er van daar een pad loopt naar het uitkijkpunt bij het viaduct. We besluiten het pad op te gaan; het loopt door de bossen en gaat een aardig stukje omhoog, dus we hebben een mooi uitzicht op de omringende bergen en het meer. Als snel komen we erachter dat we weer veel te warm aangekleed zijn met onze winterjassen, het is zweten geblazen!

Na een tijdje lopen komen we aan bij het uitkijkpunt bij het viaduct. We kijken neer op de parkeerplaats en we zien dat die al compleet vol staat. Waar wij staan valt het erg mee met de drukte, in de zomer staan er echt hele hordes mensen te kijken, het is dan echt dringen. Het is in de omgeving ook goed te zien, overal paaltjes langs de weg, zodat niemand zijn auto zomaar in de berm kan parkeren, zelf bij ons huisje staan er pilonnen op de oprit zodat er geen auto door kan.

Dave heeft een plekje bemachtigd bij het hek, hij is lang genoeg om eroverheen te kijken om een filmpje te maken. Ik besluit een stukje verder te gaan staan en het hogerop te zoeken, hier staat ook niemand, dus dat plekje claim ik! Als mijn blik verder de berg af gaat, zie ik wel heel veel mensen staan, het is ook vandaag weer heel druk…

De trein komt eraan, wacht netjes vlak voor het viaduct om iedereen de kans te geven een foto te maken en dan gaat de gang erin, binnen een paar minuten is het spektakel voorbij en dalen wij ook de berg weer af om via de weg terug naar huis te lopen.

Inmiddels zijn onze thermometers aardig verhit geraakt, het is warm en de zon schijnt. In het huisje is het niet veel beter, omdat er aan alle kanten ramen zitten van de vloer tot het plafond lijkt het hier ook wel een sauna. Ook is het hier super geïsoleerd; we zetten de deuren heel de dag open, maar zodra je alles dichtdoet, schiet de temperatuur weer als een malle omhoog. Wel lekker als het wat kouder wordt buiten.

We zitten een poosje buiten in de zon, maar er zullen toch ook nog boodschappen gedaan moeten worden. Ook dat is hier een hele onderneming, de dichtstbijzijnde supermarkt van enig formaat is een half uur rijden. Dat wordt dus goed bedenken wat we allemaal mee moeten nemen en niet per ongeluk een pak wc papier vergeten of zoiets.
Met een goed gevulde auto keren we weer huiswaarts, als we ingesneeuwd raken dan komen we voorlopig niet om van de honger.

Weer: droog, bewolkt met regelmatig een zonnetje, 15 graden

River Fae Cottage

We liggen al vroeg onder de wol op zondagavond; de wekker staat op scherp op een onmogelijke tijd (02.30 uur), want we vliegen al vroeg naar onze vakantiebestemming voor dit jaar: Schotland. Daar doen we het rustig aan, geen rondreis en iedere dag je koffer weer pakken en ook geen camper die met slecht weer al snel veel te klein is voor al die zeiknatte kleren die moeten drogen, maar we hebben een huisje gehuurd waar we twee weken blijven zitten en van daar uit gaan we de omgeving eens goed verkennen.

Om half negen, plaatselijke tijd, zijn wel al op Edinburgh Airport. We worden snel weer herenigd met onze koffers, die zijn gelukkig met dezelfde vlucht meegegaan, iets waar je de laatste tijd je vraagtekens wel eens bij kan hebben.
De huurauto is ook snel gevonden, het is weer een vreselijk grote bak (waar we niet om gevraagd hebben), dus ook dat wordt ook weer even wennen hoeveel plek deze inneemt op een parkeerplaats.

Gelukkig ligt het vliegveld aan de goede kant van Edinburgh en laten we de drukte van de stad snel achter ons. Dave zijn rijkunsten worden gelijk goed op de proef gesteld met een stelletje rotondes, maar het went alweer snel.
Na een klein uur rijden komen we aan in Callander, een klein stadje waar we al twee keer eerder zijn geweest. Ook nu besluiten we om de auto even de kant te zetten om even onze benen te strekken, even wat te eten en te drinken en een wc op te zoeken. En ja hoor, we zijn de auto nog niet uit en het begint te regenen. Er heerst een vloek op Callander; de eerste keer dat we hier waren, stormde het zo hard, dat de bomen over de weg lagen en de tweede keer zijn we tijdens het wandelen zo zeiknat geregend dat we een halve vijver achtergelaten hebben in het cafeetje waar we toen wat gedronken hebben. Nu doen we een klein rondje en zoeken snel de auto weer op.

We rijden verder en komen dan bij Glen Coe, een vallei in de Schotse Hooglanden, de vallei is in de ijstijd door een gletsjer uitgesleten. Het uitzicht is werkelijk prachtig, ondanks de laaghangende bewolking. We zien een drukke parkeerplaats met een fantastisch uitzicht en frommelen onze auto ergens tussen, hier moeten we echt even stoppen. Na wat fotootjes met de telefoon gaan we snel verder, hier komen we nog wel een keer terug, nu zijn we al aardig moe aan het worden en willen we alleen nog maar naar het huisje.

Maar er moeten ook nog wat boodschappen gedaan worden. Dit doen we in Fort William, daar komen we toch langs en zitten een paar grote supermarkten. We slaan het hoognodige in en gaan snel naar Glenfinnan, eens kijken of we het huisje kunnen vinden.

En ja hoor, ondanks dat we het huisje al honderd keer via streetview bekeken hebben, rijden we er eerste instantie gewoon voorbij. En als we uiteindelijk voor de deur staan en naar binnen gaan, zakt onze mond open van verbazing…….wat een huis!!! Ramen aan alle kanten met uitzicht op de bergen en een tuin met een stromend beekje erlangs, en dan hebben we het nog niet eens over de binnenkant. Mocht het een week lang gaan regenen, vermaken we ons hierbinnen ook wel!

Weer: 11 graden, dikke bewolking en van tijd tot tijd regen.